Wykorzystując sztuczną hipoksję można zrealizować́ każdą ze znanych metod treningu wysokogórskiego w zależności od potrzeb procesu treningowego. Dzięki AIR ZONE możliwe jest stworzenie warunków wysokogórskich dowolnym miejscu, co sprawia że klimat ten można wykorzystać́ w codziennym treningu maksymalizując jego skuteczność́. Opracowana technologia AIR ZONE to droga do nowoczesnego treningu przyszłości, w szczególności w dyscyplinach w których ze względu na ograniczoną infrastrukturę w naturalnych warunkach, były niemożliwy.
Przebywanie lub trening w warunkach imitujących powietrze wysokogórskie poprawia wytrzymałość organizmu na poziomie morza, jak i we właściwych warunkach górskich, co daje sportowcom realną przewagę nad innymi.
Poprzez adaptację układu krążeniowego, mięśniowego i zmianę właściwości krwi uzyskujemy efekt w postaci poprawy wytrzymałości i wydolności.
Poprawnie zastosowana hipoksja w formie treningu prowadzi do zmian adaptacji mięśni i zmian w mitochondriach, gdzie produkowana jest energia. Usprawnia się zarówno wydolność tlenowa, jak i beztlenowa. Dzięki temu zwiększane są możliwości organizmu do wysiłku.
Stosując trening hipoksyjny zyskujemy:
– poprawę możliwości organizmu podczas niedotlenienia oraz wzrost VO2max i wydolności progowej
– wzrost rezerwy buforowej czyli możliwości intensywnego wysiłku interwałowego poprzez poprawę ekonomii oddychania
– poprawę restytucji pomiędzy interwałowymi wysiłkami, pobudzenie metabolizmu i spalania tłuszczy m.in. poprzez zwiększone wydzielanie hormonu wzrostu
Hipoksja w sporcie i rekreacji.
Wyniki badań wskazują, że treningi z wykorzystaniem przerywanej Hipoksji (IHT) realizowane w naszej przestrzeni AIR ZONE przyczyniają się do centralnych i obwodowym zmian adaptacyjnych, co prowadzi do poprawy możliwości wysiłkowych.
Zastosowanie treningu IHT nie ogranicza się tylko do poprawy możliwości wysiłkowych sportowców, ale także do poprawy wyników sportowych w dyscyplinach szybkościowo-siłowych. Dodatkowo najnowsze badania wskazują również na pozytywny wpływ treningu hipoksyjnego na możliwości strzeleckie i inne, które wymagają większego skupienia, co oprócz korzyści wynikających z poprawy wydolności fizycznej, może być kluczowym argumentem za wykorzystaniem hipoksji w treningu np. służb mundurowych.
Poprawa wydolności tlenowej.
Głównym mechanizmem odpowiedzialnym za poprawę VO2max oraz możliwości wysiłkowych pod wpływem treningu wysokościowego (LH-TH, LH-TL) jest wzrost pojemności tlenowej krwi. Innymi korzystnymi zmianami, które mogą odpowiadać za poprawę pułapu tlenowego jest wzrost pojemności minutowej serca oraz kapilaryzacji mięśni.
Najwyższe przyrosty (8-14%) VO2max uzyskuje się u sportowców amatorów lub osób ćwiczących rekreacyjnie. Zawodowi sportowcy po zastosowaniu protokołu LH-TH wykazywano znacznie mniejszą poprawę tego wskaźnika, mieszczącą się w granicach 4-5%. Z kolei wyniki badań nad treningiem przerywanej hipoksji (IHT) wykazały istotny przyrost VO2max (4-5%) oraz obciążenia progowego (4-8%) po treningu o wysokiej intensywności w warunkach hipoksji normobarycznej.
Obniżenie kosztu energetycznego, czyli lepsza wydajność pracy podczas wysiłków długotrwałych 4-10 %.
Po zastosowaniu odmiennych procedur treningu wysokościowego wykazano obniżenie kosztu energetycznego wysiłku w zakresie 4-10%, co przejawiało się niższą konsumpcją tlenu (VO2) podczas wysiłków submaksymalnych. Zauważono, że już 20 minutowy wysiłek w warunkach hipoksji normobarycznej (symulowanej wysokości 3000m n.p.m. – metoda IHT) dwa razy w tygodniu przez okres sześciu tygodni, wywołał zmiany adaptacyjne w tkance mięśniowej poprawiając proporcje pomiędzy zużyciem i produkcją energii. Hochoachka i wsp. (1991) oraz Marconi i wsp. (2005) zaobserwowali, że mieszkańcy rejonów wysokogórskich charakteryzują się o ok. 15% niższym kosztem energetycznym (submaksymalnym VO2) w porównaniu do mieszkańców żyjących na poziomie morza podczas wysiłku o tej samej względnej intensywności wykonywanego w normalnych warunkach.
Poprawa wydolności beztlenowej.
Dzięki treningowi w warunkach wysokościowych wzrasta aktywności enzymów glikolitycznych. Głównie fosfofruktokinazy 1 (PFK-1) (Semenza 2001), co przekłada się na poprawę możliwości anaerobowe mięśni. Znajduje to swoje potwierdzenie w badaniach Meeuwsen’a i wsp. (2001) oraz Hendriksen’a i Meeuwsen’a (2003), w których wykazano po treningu IHT (2 godz./dobę przez 10 dni, 2500m n.p.m.) poprawę wyniku podczas 30 sekundowego testu Wingate w porównaniu do grupy kontrolnej trenującej w normoksji. W kilku badaniach (Vogt i wsp. 2001, Zoll i wsp. 2006) . W nowszych badanych na pływakach (Czuba i wsp. 2017) zaobserwowano 10% przyrost średniej mocy podczas testu Wingate dla kończyn górnych, co przełożyło się na 3% poprawę wyniku w teście pływackim po 4 tygodniach treningu
W wyniku zastosowania treningu wysokościowego może dojść do poprawy:
- pamięci snu,
- funkcji snu,
- zmniejszenie bólu głowy,
- redukcji drżenia mięśniowego,
- funkcjonalne przywrócenie zdolności oddechowej po uszkodzeniu kręgosłupa szyjnego,
- spowolnienie neurodegeneracji,
- spowolnienie procesu starzenia.