Poszukiwania w zakresie najefektywniejszej metody treningowej przyczyniły się do powstania następujących metod treningu wysokogórskiego:

• „Live High – Train High” – mieszkaj wysoko – trenuj wysoko
• „Live High – Train Low” – mieszkaj wysoko – trenuj nisko
• „Live Low – Train High” – mieszkaj nisko – trenuj wysoko
  • „Intermittent Hypoxic Exposition” (IHE) – przerywana ekspozycja na hipoksję
  • „Intermittent Hypoxic Training” (IHT) – trening przerywanej hipoksji

Zarówno spoczynek, jak i spanie na wysokości przez dłuższy okres czasu, pobudza tempo erytropoezy (proces namnażania i różnicowania erytrocytów) w organizmie, w wyniku czego we krwi wzrastają możliwości transportowe tlenu.

Praktycznie każdy sportowiec, korzystający z rozwiązania LH-TL, czerpie korzyści wynikające ze zwiększonej zdolności przenoszenia tlenu przez krew. Są to zmiany, których organizm nie osiągnąłby podczas typowego treningu na poziomie morza.

Ekspozycja LHTL jest również wysoce wskazana podczas przygotowań do wypraw wysokogórskich. W ten sposób można złagodzić ewentualne objawy choroby wysokościowej, a nawet im zapobiec.

Zalety:

• poprawa wytrzymałości i wydolność fizycznej organizmu, poprzez:

– wzrost liczby czerwonych krwinek,

– wzrost całkowitej masy hemoglobiny,

• korzyści przedaklimatyzacyjne dla alpinistów: mniejsza ryzyko AMS nawet o 40%
• wstępna aklimatyzacja przed zawodami na wysokości lub obozem wysokogórskim.
• Poprawa profilu lipidowego.

W metodzie IHT – treningu w warunkach przerywanej hipoksji, sportowcy w ciągu dnia przebywają w warunkach normoksji, natomiast wybrane jednostki treningowe odbywają w warunkach hipoksji (2000-4000m n.p.m.). W praktyce, takie rozwiązane treningowe możliwe jest z wykorzystaniem normobarycznych pomieszczeń hipoksycznych wyposażonych w proponowaną technologię.

W metodzie IHT stres wywołany działaniem hipoksji połączony ze stresem treningowym, przyczynia się do wywołania większych zmian adaptacyjnych w organizmie, w porównaniu dotradycyjnego treningu.

Dużą zaletą metody IHT jest to, że czas spędzony poza ekspozycją na hipoksję może być również wykorzystany na normalną aktywność treningową, co zapobiega wystąpieniu negatywnych objawów przedłużonej hipoksji (tj. zaburzenia snu i odwodnienie) oraz skraca czas regeneracji po treningu.

Zalety:

• poprawa wytrzymałości i wydolność fizycznej organizmu, poprzez:

– poprawę zdolności buforujących krwi oraz tkanki mięśniowej,

– wzrost aktywności enzymów glikolitycznych,

– obniżenie kosztu energetycznego wysiłku,

– wzrost gęstości sieci naczyniowej,

-zwiększenie gęstości mitochondriów,

• większy przyrost siły i masy mięśniowej podczas treningu oporowego, poprzez:

– wzrost syntezy tlenku azotu (NO).